Bent Köprüsünü arkada bırakıp, rotayı Kaleardı mahallesine doğru kırınca, solda Çoruh nehrinin sesi ve serinliği, Bayburt Kalesi’nin gölgesi eşliğinde “yarenlik” ediyor gelip geçene...
Az ilerde; yol ikiye ayrılır...
Kaderi ve varacağı yer aynı olsa da yapar bunu...
Şıklardan “üstten” seçeneğini tercih edip, devam ediyoruz...
Evler, bahçeler derken bir selam...
Ağaçlar, çiçekler, meyveler derken bir selam daha...
Soluklanmak istediğinizde, hemen yanı başınızda 'deli' bir çeşme...
Adı neden “nar kazanı” diye sormayın!
İçince, soruya sorguya mahal vermiyor zaten...
Bu serin cenneti geçer geçmez, ilerde “göçmüş Üzengili sakinlerine” varmadan, yolun solundan, ağaçlık alana giriyoruz.
Burada olmalıydı!
Biraz daha ilerliyoruz...
3 metre, 5 metre...
Ardından 'gergin' 3-5 adım daha...
Ardından 'gergin' 3-5 adım daha...
Sanki seçilir gibi oluyor...
Mezarın tam önüne geldiğimizde, “evet bulduk” diyoruz.
Bulduk ama görünmüyor...
Kimindi sahi bu gizlenmiş mezar?
Eğilip “okumaya” çalışıyoruz ama okunmuyor: “Se i Al a ...”
“Tüm ölmüşlerimizin ruhuna fatiha” diyerek okusak!
Olmaz mı?
Hükmü Pekmezci yazdı... Okumak için tıklayınız...