Genç yaşında parasız, pulsuz geldiği İstanbul’da, uzun yıllar gurbetçilik yapıp  bilek gücüyle çalıştıktan sonra, kendi işini kuran, bu arada hatırı sayılır miktarda mal mülk edinen Halit Efendi, yaşlanınca elini ayağını ticarî faaliyetlerden çekmiş, bütün işlerini yanında çalıştırıp yetiştirdiği çocuklarına devretmişti.

Bir süre daha sadece vakit geçirmek için gittiği dükkânına zamanla uğramaz olmuştu. Çalışma hayatından  ayrılınca koskoca şehirde birkaç saatliğine de olsa sohbet edeceği, oturup çay içeceği dost, akran bulmada zorluk çekiyor, hemşeri derneği ya da kahvehane gibi yerlerde uzun süre oturamıyordu. Hayatı, evi ile semtteki cami arasında geçiyordu. Yıllar önce köyünde yaşadığı neş’eli, dostluk, ahbaplık dolu günler  gözünde tütmeye başlamıştı.

Her semtinin ayrı tarihî ve tabii güzelliklerine rağmen; şehrin kalabalığı, gürültüsü, hareketli ve güvensiz  yaşamı, hava kirliliği ihtiyar bedenine ağır geliyor, bıkkınlık ve mutsuzluk sebebi oluyordu. Artık aklı fikri köyünde ve orada geçirdiği, tüm yoksulluğuna, ağır çalışma şartlarına rağmen neşesi muhabbeti eksik olmayan günlerinde idi. Göz alabildiğince uzanan yeşil meralarda hodağlık yaptığı çocukluk günlerini, köydeki samimi hısım akraba, konu komşu ilişkilerini arıyor, zaman zaman dalıp gidiyor gözleri yaşarıyordu.

Çocukları, İstanbul'da büyüdükleri, eğitimlerini orada yaptıkları, iş ve çevre sahibi oldukları için şehri seviyorlardı, memleketle çok fazla maddi veya duygusal ilişkileri yoktu. Kendisi  ise uzun senelerdir köye gidememiş, eski, toprak damlı, ahşap  evleri bakımsızlıktan çoktan yıkılmıştı. Köyde yakın akrabası kalmadığı gibi misafir olarak gideceği bir yakını da yoktu. Eskiden kalabalık olan Sünür beldesi, İstanbul, Ankara, Bursa gibi büyükşehirlere giden ahalisinin daha çok tatlıcılık olmak üzere girdikleri işlerde başarı göstermesi ile, genç nüfusunu oralara kaptırmıştı. Nüfus yaşlanınca çiftçilik ve hayvancılıkla uğraşan çok az aile kalmış, geniş arazi ve çayırlara sahip koca belde iyice ıssızlaşmıştı.

Sılayı son bir defa görme fikri, Halit Efendi'de gün geçtikçe artan takıntı haline gelmişti. Gece gündüz kendi kendine "ölmeden köyü bir görsem" diye söyleniyor, gündüz doğup büyüdüğü toprakların  hayaliyle yanıp tutuşuyor, gece rüyalarında oraları görüyor, yaz gelmeden gidemeyeceği için içi daralıyordu.

Kış hüküm sürmesine rağmen, bir sabah namazından sonra camdan, şehrin bir anlık yalancı sessizliğini seyrederken, gençliğinde aldığı gramofonun sesini hafiften açmış "Leyla bir özge candır" şarkısından sonra, çevirdiği plaktan çok sevdiği "saçlarıma ak düştü sana ad bulamadım" şarkısı işitilmeye başlamıştı. Bu hasreti biraz olsun dindirme fikrini artık eyleme dökmeye karar verdi. Hanımı, çocukları dahil hiç kimseye haber vermeye gerek görmeden otobüs yazıhanesine giderek biletini aldı. Ertesi gün ikindi vakti yola çıktı, gece boyu yol aldılar. Namaz ve yemek molalarında son yıllarda yolculuklarda peyda olan ayaklarının ve bacaklarının şişini azaltmak için fazla uzaklaşmadan tur atmaya, yürümeye çalışıyordu. Sabah güneşin ışıması ve anlık alçalıp yükselen seslerden, otobüsün çok rahat olmayan koltuğunda uyanınca, yarı uykulu bir halde olmasına rağmen, arazinin düzleşmesi ve göz alabildiğince uzanmasından sılaya doğru yaklaştıklarını anladı.

Kelkit, Köse ve sınır komşuları olan Salyazı Beldesinden sonra, türbesi de o civarda olan Akkoyunlu Beylerinden Kutlu Bey'in yaptırdığı tarihî camiinin, şimdiki minareler kadar yüksek olmayan, geniş yuvarlak biçimli minaresi göründü. Eskiden çok az köyde minare vardı. Ayağa kalkan yaşlı adam çocukluk günlerinin geçtiği, beyaza bürünmüş toprakları, ağaçları, tarlaları, yolları, düz ve geniş araziden geçen ırmağı, yeni ışıyan güneşin ışığında otobüsün camlarından görebildiği kadar heyecanla temaşa etti. Evleri görünce, tandırda anasının pişirdiği yemekleri hatırladı. Sıcak böreklerin kıymasındaki dargun kokusu, ayranlı çorbadaki aşotu kokusu geliyordu burnuna. Sağa sola bakıyor kokunun nerden geldiğini çözemiyordu. Otobüsteki yolculardan bazıları adamın davranışlarına bir mana veremediklerinden sorgulayıcı bakışlarla bakıp kafalarını sallıyorlardı. Otobüs, köyün kurulduğu Mormuç Ovası'nı geçip şehre doğru yönelince kokular kesildi.

Halit Efendi, otogarda otobüsten indi. Yürüyerek şehir merkezine vardı, cadde ve sokaklarda akşama kadar dolaştı durdu. O gün gördükleri moralini düzeltmişti. Çocukluğunda, önden kol çevrilerek çalışan Austın kamyon kasasında geldikleri; tenekelerle  gaz yağı, tahta kasalarla domates, çay, şeker, lastik gibi şehirde  satın aldıklarını yerleştirip, aynı kamyon kasasında köye dönmek için tekrar toplandıkları Yıldız Garajı'na uğradı. Hatırladığı, Çoruh kenarında bahçesi olan eski lokantada döner yedi. Adliyede memur olarak çalışan, genç yaşlardaki köylüsüne rastlayınca birkaç dakika ayak üstü sohbet ettiler. Ona, büyük ihtimal sadece ona, geliş sebebini tek cümleyle  anlattı: "-Sabah namazından sonra köy aklıma vurdu."

Geceyi ana caddedeki, çocukluğundan bildiği küçük eski otelde geçirdi. Ertesi sabah İstanbul’a, daha doğrusu evine dönmek için otobüs yazıhanesinden biletini satın aldı. Öğle üzeri hareket ettiler. Doğup büyüdüğü, özlemini çektiği toprakları bir daha görecek olmanın sevinci ve az sonra uzaklaşacak olmanın hüznü kapladı Halit Efendi'nin içini yine.

Manas’ın önünden geçilip, tarihi minare uzaktan kendini gösterince, yine ayağa kalkarak, ufukta kayboluncaya kadar köyünün toprak damlı evlerini, damlarını, mereklerini, tarlalarını, çayırlarını;  hayvanlarını, kuşlarını adeta bir daha göremeyeceğini hissederek son defa doya doya seyretti. Gördüğü tek tük insan karartılarına dikkat kesilmesine rağmen kim olduklarını seçemedi. Çok belli olmayan, bir daha duyulmayan fısıltılı kadın sesi geldi kulağına: "-kazlar sökün etti gelir…" anasının sesine nasıl da  benziyordu. Kış olduğu için her taraf bem beyaz karla kaplı idi, yine de çimen, kekik, reyhan, aşotu, dargun karışımı keskin bir koku geliyordu burnuna. Sonra hepsi görünmez oldu usulca ve bir daha göremeyeceği fakat var olduklarını bildiği şeylerin belli belirsiz  sesleri otobüsün homurtusunda duyulmaz oldu. Aşotu, dargun kokularının yerini koltuk, mazot kokuları aldı. Yalnızlığın, gurbetin hüznü kapladı ruhunun derinliklerini; bir daha başını kaldırıp bakmadı camdan dışarı.

İstanbul’a döndükten sonra ailesinin sorularını duymamazlıktan geldi, ne yaptığından, kayıplara karıştığı üç günü nerede geçirdiğinden kimseye söz etmedi. Vefat ettiğinde köyünü dünya gözü ile göreli iki ay ancak olmuştu.
Avatar
Adınız
Yorum Gönder
Kalan Karakter:
Yorumunuz onaylanmak üzere yöneticiye iletilmiştir.×
Dikkat! Suç teşkil edecek, yasadışı, tehditkar, rahatsız edici, hakaret ve küfür içeren, aşağılayıcı, küçük düşürücü, kaba, müstehcen, ahlaka aykırı, kişilik haklarına zarar verici ya da benzeri niteliklerde içeriklerden doğan her türlü mali, hukuki, cezai, idari sorumluluk içeriği gönderen Üye/Üyeler’e aittir.
Avatar
Bayburtlu Salih 4 yıl önce

Sn Ahmet bey;
Lütfen yazılarınızı sıklıkla yazınız, en azından furbetteki insanlar bu gibi yazılarınız ile bir teselli bulsunlar

Avatar
Teyzen ayse 4 yıl önce

Çok güzel Ahmet çok duygulandım

Avatar
Nezahat Civelek 4 yıl önce

Ahh kurbsn olduğum Halit bey benim babam okuyunca çok duygulandım ,, Canım bnm yasi ilerledik e köye gitmeyi köyünde yaşamayı çok isterdi Ama nasip olmsdi CANİM BABAM İNSALLAH RABBİM CENNETTE BİR KOSKTE OTURMASİNİ NASİP EDER NURLAR İCİNDE YAT CANİM BABAMMM

Avatar
Tolga 4 yıl önce

Kimselere yük olmamak için gitmemişdir köye.. Ey gidi dedem..

Avatar
Seda Çelikay 4 yıl önce

Canım dedem Allah rahmet eylesin. Dedecim tez canlıydı o kadar güzel yazmışsınız ki baklavaciydi dedem sonra dayım devam etti ve ömrü evi ve cami arasında ömrü geçti. Ölümü de köye sessiz sakin habersiz gidişi gibiydi. Sabah kahvaltı sofrasında ağzına aldığı bir lokması iki yudum çayından sonra canını teslim etti kalp krizi geçirdi.O kadar temiz o kadar güzel yaşadı ki şükürler olsun onun helal lokmalariyla büyüdük bizlerde. 40 senelik mahalle komşuları ailen senden raziydi rabbim cennetinin en güzel yerinde etsin seni Halit Civelek

Avatar
Beşiroğlu 4 yıl önce

Köye niye gitmedi Eczacı bey..?
Halit efendi de bi garip ademmiş yani.. Allah rahmet eyleye..

Avatar
Recep 4 yıl önce

Rahmetli eniştem. Gezmeyi çok sevdiğini söylemişti bir ziyaretimde. Hatta şimdi kendisi de rahmetli olan bir akrabamız için "Tatile geliyor, bu şehirde bir evde yaşıyor. Ondaki para bende olacak dünyayı dolaşırım" demişti. Birde su çok önemliymiş. Yani bir yerin içme suyunun kalitesi oranın kalitesini gösterirmiş onun için. Bunlar çok ilgimi çekmiş, "Valla helal olsun enişte" demiştim. Hepsi rahmetli oldu!

Avatar
ah met 4 yıl önce

Evet Faruk bey,farklı bir davranış