Yıllar geçti...
Ülkeyi yönetenler dışarıya açılmamızı istediler;bir bakıma doğru da yaptılar.
Ancak bunu yaparken israf ekonomisini de devreye soktular.
Artık tabular(!) yıkılmıştı....Şâşaalı, debdebeli bir hayat başlayabilirdi...
"Yoksulluk suçun anası ise,akılsızlık onun babasıdır" derler.
Üretmeden çılgınlar gibi tüketmeye başladık.
Bütün ekonomi ajanları, reklam şirketleri propaganda kampanyalarını iyi yürüttüler...
Bundan sonra üretmemize, yerli malı kullanmamıza gerek yoktu.
Ağır sanayii dedikleri neyse, artık rafa kaldırılmalıydı.
Toplum mühendisleri, oy avcısı siyasilerimize iyi akıl verdiler.
Sonunda siyasiler, köşeyi döndü...
.Orta direk yıkıldı.Ülke borç batağına girdi...
İnsan kötü bir alışkanlığa yakalanmaya görsün.
Toplumlar da öyle...
"Alışkanlık anahtarı kaybolmuş bir kelepçe" gibidir.
"Alışkanlıkların zinciri önce hissedilmeyecek kadar hafif;sonra kırılamayacak kadar güçlü olur."
Ne yazık ki, bu kötü alışkanlık günümüzde devletimizin tepesindekilere de sirâyet etmiş durumda:
Köşk'te milyarlarca lira harcanarak yapılan tâdilat(!) ve tamiratlar(!),
sebebi,gereği bilinmeyen, önemi haiz olmayan yurtiçi ve yurtdışı geziler,
özel ödeneklerden hesabı bile sorulmayacak aşırı harcamalar,
Başbakanlığa alınan uçaklar, sayısı belli olmayan makam araçları,
emekli olmuş memurların bile altına çekilen trilyonluk arabalar,
7 yıldızlı otellerde süit odalarda ağırlanmalar, 4x4 jeeplerle fink atmalar,
Okyanus kıyılarına cümbür-cemmat 11 günlüğüne devletin parasıyla yapılan geziler...
Belediyeler üzerinden sağlanan rantlar;
belediye iştiraklerinde dolgun maaşlarla istihdam edilen akarabalar,eşler ,dostlar....
Ya halk?...
Aclık sınırının altında yaşamaya; "sadaka kültürü"nün insafına bırakılmış bir halk...
Üniversite mezunu her dört kişiden biri işsiz bırakılmış bir gençlik...
200 bini aşkın,çoğu yüksek lisans yapmış, aralarında bir yabancı dil bilen
iş-aş isteyen, atama bekleyen öğretmenlerimiz...
Siftah etmeyen küçük esnaf, kapanan iş yerleri,
amele meydanlarını dolduran yüzbünlerce vasıfsız insan gücü...
Ve insan kaynaklarını planlamadan uzak bir iktidar...
Gündeminde ekonominin, işsizliğin, istihdam sorunlarının olmadığı bir hükumet...
Gündeminde üretim, üretim artışı, eğitim ve tasarruf, dış satım ,
insan gücü planlaması olmayan bir devlet anlayışı...
Tek gündem:
Başı sonu olmayan; karın doyurmayan "Açılım" denen rezalet!...
Sonuçda insanımıza üretme, marjinal fayda yaratma olanağı sağlanamıyor.
Bu yüzden gasp,hırsızlık,soygun,fuhuş,cinayetler, intiharlar zirve yapmış durumda...
İnsanlar yaşama gücünü, inancını kaybetmek üzere!
İnanç kaybolup, şeref öldü mü, insanlık da yok olur!
Bunu unutmayalım!...
EMANET
NOT:Her zaman yazılarını zevkle okuduğum değerli Kenan Yavuz Bey'e teşekkürler...
2001 den sonra ne ürettik
2001 den sonra da pek iyi şeyler üretememiş vesselam...
2002'den itibaren de eskilerden ne varsa
(fabrika,tesis,kurum,banka vs.) hepsini sattık kurtulduk hamdolsun!.. Satacak bir şey kalmayınca da (açılım) başlattık. Emanet bey eline sağlık, doğru söze ne denir?
Kenan beye çok teşşekür ediyorum türkiye gerçeğini siyaset gerçeğini en güzel şekilde anlatmış.
Selvet mi servet mi ?
Sn Kenan Bey sizin, petkimin kamu sektörü olduğu dönemde yöneticiliğini yaptığınız ve şu an özel sektörde de yöneticiliğini sürdürdüğünüz bu kurumun özelleşmesinin Türkiye'ye nasıl bir fayda/zarar sağladığı hakkında bir makale yayımlamanzı talep ediyorum teşekkürler.Yorum yazmak için bu alanı kullanabilirsiniz.
YAŞAMA GÜCÜ KAYBEDİLİRSE...
"Bu kadar üretim bize yetmez!" tesbitinden sonra,
niçin daha fazla üretmiyor veya üretemiyoruz sorusuna yanıt aramamız gerekir.
Makro ekonomi içerisinde üretim faktörlerinin istenilen düzeyde,
devreye giremiyeceği düşünülse de -çünkü kaynaklar kıt ve ölçülüdür-
aslında "üretim" bir yaşama biçimi, sosyolojik açıdan bir "kültür" meselesi olduğunu da unutmayalım.
Cumhuriyet'in kuruluşundan itibaren, köylülükten kurtulup sanayileşmek için kolları sıvadık.
O döneme "Karma Ekonomi Model"i öncülük etti.
Fabrikalar kurduk, modern tarıma geçtik...
Her şeyden önce tassarruf etmeyi (tutumlu olmayı) ve yerli malı kullanmayı prensip edindik.
Çocuklarımıza okullarda bu ruhu aşılamaya çaliştık...
Köylerde yaşayanlarımız şehirlere göç ettiyse de kalanları, rençber olmaya özendirdik...