"Şu başımın belasını, az uzağa alamaz mısınız?"

Bayburt’un Demirözü ilçesinde bir kahvehanenin önünde, yanı başımda sürekli hayatımı tehdit eden bir elektrik direği ile dipdibe yaşıyorum.

Beni bu toprağa, ağaçlarla konuşmayı seven, sevimli bir ihtiyar bırakmış, daha sonra da büyümemi keyifle izlemişti. Ya gurbete çıktı, ya da göçüp gitti! Çünkü uzun zamandır kendisinden de, şefkatinden de yoksunum…

Gelip serinliğime oturup, beni de aralarına alıp fotoğraf çektiren misafirlerimizden duyduğum kadarıyla, bu bölgede benden başka salkım söğüt yok. Anlayacağınız dizimin dibinde dertleşen ve eğleşen insanları, yanıbaşıma uzanan kedi ve köpekleri, ara sıra yapraklarımla ziyafet çeken sarıkızı, börtü böceği ve gökyüzünden misafirlerimi saymazsanız yanlızım…

Ama mutluyum…

Daha doğrusu mutluydum!

Ah şu yanıbaşımda beni ve serinliğimi tehdit eden elektrik direği olmasa!

İşte bu kahrolası tehlike, gereğinden fazla budanmama, zayıflamama ve ayıptır söylemesi ihtişamımın yerle bir olmasına neden oluyor. 

Son halimi görüpte dertlenmeyin sakın! Sorun değil, yine dallanır ve budaklanır, eski ihtişamıma kavuşurum. 

Tek korkum, elektrik direğine karşı verdiğim bu savaşı sonunda kaybetmek!

Çünkü gidişat; ya cansız, bedensiz ve çirkin olan bu demir kütlesinin buradan kaldırılmasına yol açacak veyahutta benim kökten yok olmama sebep olacak!

Şahsen, kendim için demiyorum ama Demirözü’nün bu köşesine o demir kütlesinden daha çok yakışıyorum. Biliyorum, elektriğe de ihtiyacınız var ama bana kıymayın…

Demirözü’nün serinliğiyim ben, gelip geçenlerin nefes aldığı, şirin ilçemizin en renkli köşesiyim…